Anne olduktan sonra bir dönem her şeyi doğru yapmaya çalıştım.Doğru beslenme, doğru iletişim, doğru uyku düzeni, doğru tepkiler…Ama hiçbir şey planladığım kadar doğru gitmedi.Çünkü hayat, kitaplarda yazan gibi akmıyor. Bir süre sonra fark ettim: “doğru” dediğim şey aslında bir yükmüş.Her yeni bilgi, bana iyi hissettirmek yerine biraz daha sıkıştırıyordu.Sanki anneliği yaşamak değil, sürekli ölçmek zorundaydım.Oysa …
Anne olduktan sonra bir dönem her şeyi doğru yapmaya çalıştım.
Doğru beslenme, doğru iletişim, doğru uyku düzeni, doğru tepkiler…
Ama hiçbir şey planladığım kadar doğru gitmedi.
Çünkü hayat, kitaplarda yazan gibi akmıyor.
Bir süre sonra fark ettim: “doğru” dediğim şey aslında bir yükmüş.
Her yeni bilgi, bana iyi hissettirmek yerine biraz daha sıkıştırıyordu.
Sanki anneliği yaşamak değil, sürekli ölçmek zorundaydım.
Oysa çocuklar ölçüyle değil, hisle büyüyor.
Bir gün Helin ağlarken onu sakinleştirmeye çalışıyordum.
Kendimi kontrol etmeye, “doğru” tepkiyi vermeye çalıştım.
Ama olmadı. Çünkü o anda ne teoriler kaldı, ne bilgiler…
Sadece yorgun bir anne ve ağlayan bir çocuk vardı.
O an fark ettim: bazen “doğru” olan şey, sadece orada kalabilmek.
Bilinçli ebeveynlik benim için artık her şeyi doğru yapmak değil,
kendimi tanımak, neyi neden yaptığımı fark etmek.
Ve bazen, hiçbir şey yapmamak.
Kusursuz olmak istemiyorum.
Çünkü mükemmellik, duyguyu öldürüyor.
Hata yaptığımda özür dilemek, bazen her şeyi mükemmel yapmaktan çok daha gerçek geliyor.
Heliyogee’de de bu yaklaşımı benimsedik.
Burası “mükemmel” ebeveynler için değil;
gerçek hayatın içinde, çabalayan, bazen vazgeçen, bazen yeniden başlayanlar için.
Yoga, nefes, meditasyon… bunların her biri sadece bir araç.
Ama asıl mesele şu:
kendini yargılamadan yeniden denemek.
Ben artık şunu biliyorum:
Her şeyi doğru yapmaya çalıştığında hayat daralıyor.
Ama “elimden gelen bu” dediğinde,
nefes yeniden açılıyor. 🌞
Heliyogee’de her şeyin kusursuz olmasına gerek yok.
Sadece senin, olduğun hâlinle burada olman yeterli.
